Het is vechten, vechten tegen de drang om mezelf iets aan te doen. Ik moet stoppen met voelen, want al die emoties overspoelen mij. Emoties waar ik geen chocola van weet te maken. Ik voel van alles, maar ik kan het niet duiden, niet benoemen en dus niet begrijpen. Dit maakt het heel moeilijk om betere keuzes te maken om ermee om te gaan. Behalve dat ik emoties niet weet te benoemen, kan ik ook niet aangegeven waar ze vandaan komen. Iets zorgt voor al dat gevoel, maar wat is het dan precies? Waarom voel ik wat ik voel?
En zo blijft het dus vechten. Want ik wil het niet. Ik wil mezelf niet beschadigen, ik wil niet nog meer hechtingen. Ik wil niet stilstaan, ik wil vooruit. Op deze manier houd ik mezelf enorm tegen en dat is zo zonde, want ik ging juist zo fijn de goede kant op. Ik herpak mezelf. Het moet.
