Kort nadat mijn oudste was geboren, leek het mij zinvol om een cursus EHBO te volgen. Tenslotte zit een ongeluk in een klein hoekje, zeker met kinderen. Na de eerste basiscursus heb ik nog een aantal andere cursussen gevolgd, zoals een reanimatiecursus. Want door het noodlot was mij duidelijk geworden dat ook kunnen reanimeren een zinvolle vaardigheid is. Toen mijn middelste thuis was gevallen en een flinke bloedneus had, kon ik met het cursusboekje bij de hand, snel terugvinden of hij nou zijn hoofd naar voren of naar achteren moest houden en hoe snel het bloeden toch echt wel gestopt moet zijn. En die keer dat de jongste zijn hoofd hard stootte, had ik al snel een doek gevuld met ijsklontjes paraat. Maar nog nooit had ik EHBO buiten de deur hoeven gebruiken. Tot vandaag.
Toen ik deze morgen de kinderen naar school bracht, kwam ik voor het eerst een ‘praktijkcase’ tegen. Ik zag een vrouw haar kind van de fiets af trekken en kind en fiets naar de stoep slepen. In eerste instantie dacht ik dat het kind wellicht iets verkeerds had gedaan en nu terecht werd gewezen. Maar toen we waren overgestoken, zag ik het huilende kind op de grond zitten, met z’n schoen uit en een bellende moeder ernaast. Voet tussen de spaken, was mijn conclusie. En omdat er niemand de vrouw met haar kind te hulp schoot, besloot ik rechtsomkeert te maken om te kijken of ik kon helpen.
Zijn schoen en sok waren al uit en een snelle blik op zijn voet maakte duidelijk dat het om een serieuze verwonding ging. De huid was kapot en het wit van de pees was zichtbaar. De voet was al wat gezwollen met her en der blauwe plekken. Hier zou minstens een röntgenfoto van gemaakt moeten worden om de interne schade te bekijken. En terwijl ik daar stond, vroeg ik mij af wat ik voor dit kind kon doen. Z’n voet immobiliseren? Bloed stelpen? Een verband aanleggen, zodat er geen vuil bij komt? Waarom kon ik mij ineens niets herinneren van welke eerste hulp je in deze situatie moet bieden? En bovendien, waar haal ik zo snel steriel materiaal vandaan om überhaupt iets te doen? En dus liet ik het kind weten hoe dapper en stoer het is en keek ik rond naar een comfortabelere plek om te zitten dan op de koude grond.
Op dat moment kwam de eerder gebelde vriend eraan, die moeder en kind in de auto zette om zo snel mogelijk naar een dokter te rijden. Restte mij niets anders dan even te helpen met de fiets te parkeren en vervolgens mijn kinderen, een beetje verlaat, naar school te brengen.
Ik weet dat ik mijn best heb gedaan. Maar waarom voelt het dan alsof het niet genoeg was? Alsof het eigenlijk geen toegevoegde waarde had?
En dus maak ik vast een notitie voor volgend jaar: opfriscursus EHBO volgen.