En toen was het ineens helemaal op.
Voordat ik mijn diagnose kreeg, viel ik uit, ging ik genadeloos hard onderuit. Van de één op de andere dag kon ik helemaal niks meer, behalve op bed liggen, met zonnebril op en oordoppen in. Het overviel mij. Ik had echt geen idee wat mij overkwam. Pas na de diagnose ASS en vele therapiesessies later, snapte ik dat ik al jaren aan het opbouwen was naar dit moment. Het was simpelweg onvermijdelijk, want ik leefde een leven dat geen rekening hield met mijn beperkingen vanuit ASS. Ik leefde permanent over mijn persoonlijke grenzen heen.
Mijn eerste psychiater vertelde mij dat herstellen van een burn-out ongeveer de helft van de jaren duurt dan dat de burn-out is opgebouwd. Hij heeft gelijk gehad. Pas nu, vele jaren later, kan ik zeggen dat de burn-out op z’n retour is. Het was een idioot lange weg met enkele ups en vooral heel veel downs. Ik ben heel diep gegaan. Want naast een burn-out had ik ook een depressie en ontwikkelde ik een eetstoornis en een obsessie met een gevaarlijke vorm van zelfbeschadiging.