Het is momenteel weer een worsteling geworden. Het lijkt wel alsof het moeilijker wordt zodra ik aangeef dat het goed gaat. Is dat herkenbaar? Na die eerste pittige weken, ging het meerdere weken zo makkelijk. Maar nu, pfff, ik heb het echt even heel zwaar. De laatste dagen moet ik echt alle zeilen bijzetten om niet toe te geven aan de drang om mij te snijden. Het is weer de hele dag in mijn hoofd aanwezig en vooral aan het einde van de dag is het bijna niet meer te doen.
Ja, en wat doe je dan? Gezonde coping inzetten is wat ik zou moeten doen, maar is niet wat ik doe. Ik maak gebruik van mijn medicatie om maar zo snel mogelijk in slaap te vallen en ook in slaap te blijven. Niks gezonds aan, maar het helpt me wel. En ondertussen blijf ik hopen dat dit slechts een tijdelijke fase is, dat ik hier weer uitkom, dat het weer makkelijker gaat worden en dat de focus verschuift naar andere dingen.
Ik probeer mij dus te richten op de positieve dingen in mijn leven en aandacht te schenken aan en stappen te zetten in mijn doelen. Want ik wil graag weer nuttig bezig zijn in de maatschappij. Dus ik zoek vrijwilligerswerk en ben daarin ook al aardig ver. Ik heb meerdere afspraken staan nu voor vrijwilligerswerk en hoop dat daar op korte termijn ook iets leuks uitkomt. Iets wat weer energie geeft.
Wat is dit toch een gevecht.
