Enkele weken geleden had ik voor mijn gevoel een dieptepunt bereikt qua zelfbeschadiging. Het was compleet out of control. Met bijna dagelijks een bezoek aan het ziekenhuis voor hechtingen. Het werd mij duidelijk dat het zo niet langer verder kon gaan. Niet omdat het me niks meer opleverde, maar omdat de kosten hoger waren dan de baten. Ik was zo geobsedeerd geraakt door het snijden, dat er in mijn hoofd geen ruimte meer was voor andere dingen. Langzaamaan werd ik helemaal opgezogen in een steeds kleiner wordende wereld, waarin alles draaide om het kunnen snijden. Het kostte mij zoveel energie, doordat ik er continu aan dacht, doordat ik zo vaak hele stukken moest fietsen naar het ziekenhuis en doordat het bloedverlies zorgde voor bloedarmoede.
Ik besloot om mij aan te melden bij een logeerhuis in de regio. Dat is een verblijfplek voor mensen met psychische kwetsbaarheden, die een time out nodig hebben van hun thuissituatie, ter voorkoming van een opname. Ik mocht er een paar weken logeren. Zelfbeschadiging is daar verboden en met behulp van medeverblijvers heb ik mij weer op het goede pad weten te krijgen.
Eenmaal thuis moest ik het zelf zien vol te houden. Dit was zwaar, want de drang was soms torenhoog en ik heb alle zeilen bij moeten zetten om het niet te doen.
Ruim een maand nu, ben ik vrij van zelfbeschadiging. De eerste weken waren het moeilijkst. Ik dacht de hele tijd aan het snijden. Bij het opstaan, bij het zien van mijn littekens, bij ieder moeilijk moment. Zelfbeschadiging is echt een verslaving. Na 3 weken merkte ik dat mijn gedachten niet meer automatisch naar het snijden gingen en dat, wanneer ik drang voelde, deze minder heftig was dan in het begin. En nu ben ik zover dat er ook dagen zijn dat ik er nauwelijks aan denk. Een hele overwinning!
