De drang is torenhoog, maar het kan niet, niet vandaag. Ik probeer mij uit alle macht te verzetten. De onrust giert door mijn lijf en de pijn van het niet snijden is haast fysiek voelbaar. Hoe ga ik dit volhouden? Ik wil hulp zoeken, maar bellen kan nu niet. Ik wil schreeuwen, maar ook dat is geen optie. Het liefste van alles duik ik nu de badkamer in en haal ik mijn aderen open.
Het ergste is nog, dat ik mezelf een snijsessie als beloning in het vooruitzicht bied. Als ik het vandaag maar volhoud, dan mag ik morgen los. Hoe gestoord is dat wel niet? Om mezelf nu in bedwang te houden drink ik alcohol, dat haalt wat van de onrust weg, maar doet ook de grenzen vervagen en is dus een gevaarlijke lijn om op te balanceren. Ik heb tenslotte een verantwoordelijkheid vandaag. Ik moet betrouwbaar zijn.
Wat voel ik mij alleen momenteel. Alleen met mijn drang, alleen met mijn verdriet. Alleen. Ik zou willen dat ik het kon delen, dat ik gewoon kon zeggen hoe het met mij gaat, wat het met mij doet, maar het mag niet. Het is taboe. Het is verboden. Het zit op slot. Het blijft verborgen, zichtbaar voor mij alleen.
Waarom?