Het wil nog maar niet ophouden, de drang om te snijden. Ik voel me inmiddels meer en meer bezwaard om bij de HAP of de huisarts te verschijnen voor hechtingen. Gelukkig word ik daar altijd met evenveel positiviteit ontvangen, ik word niet veroordeeld. Dat gedeelte doe ik helemaal zelf.
Ik voel me zo gefrustreerd, zo machteloos, ik zou mezelf helemaal kapot willen maken. Ik hou me in. Ik heb vandaag alweer genoeg schade aangericht.
Het doet zoveel pijn. Ik dacht dat ik ermee om kon gaan, maar het lukt me niet. Ik kan het niet, ik kan er niet mee leven. De pijn is zo enorm groot. Te veel om te dragen.
Ik moet ademhalen. Ik moet eten. Ik moet verder. Maar hoe?