Wat is het toch heerlijk om te worden gemasseerd. Normaal gesproken houd ik niet zo van aanrakingen, maar een massage is daar een uitzondering op. Het is een van de weinige dingen die me een hele diepe ontspanning kunnen geven. Ik volg de handen die glijden over mijn huid en voel me langzaam wegzakken in de massagetafel. Knopen in mijn schouders, nek en rug worden weggedrukt en ik geniet van het geluidje dat het maakt en het gevoel dat het geeft; net een beetje pijnlijk, maar niet té. Warme handen die mijn lichaam liefde geven, iets wat ik het zelf niet altijd gun. Het is een tegenhanger van het harde snijwerk wat ik mijn lichaam regelmatig aandoe.
Toch was het dit keer niet alleen maar ontspannend. Ten eerste was het ongemakkelijk, want mijn armen zaten vol met hechtingen. Daarnaast werd ik nadien ineens intens verdrietig, alsof de massage van alles had losgemaakt. Tranen rolden over mijn wangen en ik had even geen idee wat ik daarmee aan moest, zo zittende bij mijn masseuse.
Gelukkig was ze heel begripvol en nam ze de tijd om met mij te praten. Het werd een heel waardevol gesprek, waar ik haar ontzettend dankbaar voor ben. Ze luisterde naar me, dacht met me mee. Totaal niet haar rol als masseuse maar o zo welkom. Wat voelde ik me gezien en gehoord. Zo werd een simpele massage zoveel meer dan dat. Eenmaal thuis kreeg ik nog een lief mailtje van haar. Wow!