Het is weer terug, het voelt weer helemaal vertrouwd; het mesje op mijn huid. Waar het weer begon als een reactie op dingen, lijkt het nu een gewoonte te zijn geworden; even snijden in de middag. Het is een bezigheid, een project. Het vult mijn tijd, het geeft me een goed gevoel. Er is wel een soort schaamte, als ik voor de zoveelste keer bij de huisartsenpost zit voor hechtingen. Dan denk ik, waarom heb ik dit nu weer gedaan? Het antwoord is dat ik het soms gewoon helemaal niet weet. Het gebeurt, omdat ik het wil, omdat ik er zin in heb.
Wat kan ik er nu aan doen? Hoe kan ik het tij weer keren? Stoppen met al die destructiviteit. Ik denk dat ik er goed aan doe mijn weekinvulling onder de loep te nemen. Ik denk dat er te veel ruimte is in de week om mij bezig te houden met zelfbeschadiging. Als ik mijn tijd meer kan vullen met dingen die me energie geven, zou dan de drang om te snijden vanzelf weer afnemen? Ik hoop het. Ik ga er mee aan de slag.
