Ik had het gevoel dat ik wat anders moest proberen, dus nam ik mijn eerste yogales. Het hielp mij dat het werd gegeven door iemand die ik al kende, dat verlaagde enorm de drempel om mee te doen aan een groepsles. De eerste keer dat ik er kwam, was het groepje lekker klein en voelde ik mij er al snel op mijn gemak. Natuurlijk moest ik wel een plekje zoveel mogelijk in een hoekje hebben en zoveel mogelijk op afstand van de anderen, maar het ging.
De eerste oefeningen waren wennen en gingen ook niet allemaal even soepeltjes. We gingen van yang oefeningen naar yin oefeningen, wat inhoudt dat we van de relatief snellere poses naar de langzamere poses gingen. De yang oefeningen waren soms best lastig om aan te nemen en vast te houden en vereisten verrassend meer spierkracht dan ik had verwacht. Er was ook een bepaalde mate van souplesse nodig, iets waar ik danig in tekort schiet. Maar wat voelde het fijn!
Eenmaal aangekomen bij yin voelde ik mij steeds meer ontspannen. En toen gebeurde er iets verrassends, iets wat ik totaal niet had verwacht; ik moest huilen. De tranen rolden rustig over mijn wangen en ik had werkelijk waar geen idee waarom. Even voelde dat ongemakkelijk, maar al snel realiseerde ik mij dat het één door niemand te zien was en twee het ook niemand kon schelen. Ik liet de tranen rollen en ze stopten uiteindelijk vanzelf. Het was een bijzondere ervaring en het overtuigde mij ervan dat het goed is voor mij om yoga te beoefenen. Sindsdien ga ik iedere week.