Mindfulness klonk voor mij altijd als een hoop zweverig gezever. Iets wat verre van concreet was en daarom vooral gemeden moest worden. Maar als je hoofd niet alleen overdag, maar ook in de nacht zo vol is, als je niet kunt slapen doordat je je hoofd maar niet kunt uitzetten, dan word je toch nieuwsgierig. Misschien moest ik het toch een kans geven?
In december schreef ik mij opnieuw in voor een cursus mindfulness. Opnieuw ja, want de eerste fysieke cursus werd stopgezet toen lockdown 1.0 het leven kwam stilzetten. Dit keer was de cursus volledig online, geen lockdown perikelen meer mogelijk.
Al meteen bij de eerste oefening merkte ik dat het beter ging dan in het voorjaar. Ik kon mij beter focussen op mijn ademhaling, het was makkelijker om te stemmen in mijn hoofd het zwijgen op te leggen. De docent was geweldig, hij maakte het zweverige zo concreet mogelijk, met praktische oefeningen en een duidelijke uitleg. Ik begon er zowaar plezier in te krijgen. De momenten van rust in mijn hoofd waren heerlijk, een verademing!
Ik probeerde te begrijpen waarom het nu makkelijker ging dan in het voorjaar en kon maar één ding bedenken, in het voorjaar werkte ik nog en hield ik heel veel ballen tegelijk in de lucht. Nu was ik al weken thuis met een minimaal gevulde agenda, waardoor er veel minder drukte in mijn hoofd was. Een ideaal moment dus om mij de technieken van het mindfulness eigen te maken. Ik zal de komende tijd de verschillende tools veel oefenen, zodat wanneer ik weer fulltime aan de slag ga, ik er volop van kan profiteren.