Het licht is gedimd en er hangt een sfeer van rust en sereniteit. Dat is het eerste wat mij opvalt als ik het floatcentrum binnenstap. Floaten is nieuw voor mij. Ik wil het graag uitproberen omdat ik mij wil ontspannen en wil kunnen opladen. Floaten betekent drijven, in een bad met zout. Zoveel zout dat de dichtheid van het water verandert en je aan de oppervlakte blijft liggen.
Ik ben te vroeg gekomen, maar dat geeft niet. Een vriendelijke dame legt mij uit hoe het werkt en ik mag vast naar binnen. In de floatkamer is een bad, een douche en een omkleedruimte. De kamer kan op slot en is geheel privé. Ook in deze ruimte is het licht gedimd. Er is een stoel met een handdoek en shampoo en douchegel voor na de sessie zijn aanwezig.
Nadat ik ben omgekleed stap ik voorzichtig in het bad. Het bad is een dichte cabine met een zwak lampje en een deurtje. De deur kan volledig dicht en het lampje kan uit. In eerste instantie vind ik dat een nogal benauwend idee. Gevoel van claustrofobie komt naar boven, maar als ik eenmaal lig en mijn ogen sluit, wil ik het toch proberen. Met mijn armen en benen verken ik de ruimte om mij heen en concludeer ik dat je niet ongemerkt om je as kan draaien. Ik lig met mijn hoofd bij de deur én het lichtknopje en dan besluit ik dat het licht uit kan. Wat volgt is een oase van rust.
Ik lig. Het is donker. Ik zie niks. Ik hoor niks. Behalve het gekabbel van het water als ik beweeg, is het rustig. Ik probeer mij te ontspannen, maar merk dat ik moet wennen aan het gevoel van drijven. Het voelt men name raar bij mijn benen. Er liggen nekkussentjes in het bad en ik besluit er eentje onder mijn benen te leggen. Dat helpt, het voelt minder raar en kan er nu echt van genieten. De gedachte komt in mij op dat het floaten in deze donkere ruimte lijkt op hoe een baby in de baarmoeder ronddrijft.
De hele sessie duurt een uur. Als ik eruit kom voel ik mij rozig en ontspannen. Na het douchen en omkleden, reken ik af en ga ik als herboren weer naar huis. Dit ga ik zeker nog een keer doen!